Την ''Μικρή φιλοσοφία του έρωτα'' μου την δάνεισε η ιδιοκτήτρια του πρώτου σπιτιού που νοίκιασα. Έτσι ήταν η σχέση μας. Ερχόταν να πάρει το ενοίκιο κάθε μήνα και την βγάζαμε όρθιοι για ώρες από την υπερένταση της κουβέντας και συζητούσαμε για τα πάντα. Πολιτική, ψυχολογία, κοινωνία, ανθρώπινες σχέσεις και φυσικά για τον έρωτα. Ήμουν μόλις 23 τότε. Στην ηλικία δηλαδή που έγραψε ο Alain de Botton τούτο εδώ το βιβλίο. Ένα παιδί θαύμα. Κάτι που συνειδητοποιώ στην χαοτική του έκταση τώρα, σχεδόν μια δεκαετία μετά.
Η διεισδυτικότητα με την οποία αφηγείται και αναλύει την ιστορία δυο ερωτευμένων, από τη γνωριμία τους μέχρι τον χωρισμό τους, είναι σκανδαλιστική. Γιατί η ''Μικρή φιλοσοφία του έρωτα'' δεν είναι ένα μυθιστόρημα όπως παραπλανητικά αναφέρεται στο εξώφυλλο. Είναι ένα δοκίμιο για τις ερωτικές σχέσεις, ένα αόρατο μικροσκόπιο πάνω από τον φτερωτό αυτό θεό που με όχημα την σχέση δύο ανθρώπων, αποδομεί όλη την κατασκευασμένη ιδέα της ανιδιοτέλειας στον έρωτα που συντηρεί η δυτική κουλτούρα, χωρίς όμως να υποβιβάζει λεπτό την σημασία του στην παλέτα της ζωής. Ένα αδιάκοπο φλερτ ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον μύθο. Οι ανεξάντλητες γνώσεις του συγγραφέα ξεπηδούν μέσα στο κείμενο αθόρυβα, κουμπώνοντας στη φάση που συναντά το ζευγάρι, κάνοντας το μήνυμα που θέλει να περάσει άμεσο και ξεκάθαρο.
''Η έκβαση (της σχέσης) εξαρτάται από την ισορροπία ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος που τρέφει καθένας για τον εαυτό του. Αν υπερισχύει το δεύτερο, τότε ο αποδέκτης του έρωτα θα δηλώσει ότι το προσφιλές πρόσωπο δεν είναι αντάξιο του {είναι ανυπόληπτο έστω και μόνο επειδή συγχρωτίζεται με ανυπόληπτους}. Αν όμως υπερισχύει η αγάπη για τον εαυτό, ενδέχεται καθένας από τους δύο να αποδεχτεί ότι η ανταπόδοση του έρωτά του δεν αποδεικνύει το χαμηλό ποιόν του άλλου, αλλά ότι, τελικά, ο ίδιος είναι, ως φαίνεται, άξιος ν' αγαπηθεί.''
Αδιαμφισβήτητα ένα ντεμπούτο στον θαυμαστό κόσμο της λογοτεχνίας που θα ζήλευαν πολλοί συγγραφείς. Μπορεί βέβαια λίγους μήνες αφότου το διάβασα, να γνώρισα τον δεύτερο σύντροφο μου, αγνοώντας επιδεικτικά όσα μου αποκαλύφτηκαν στις σελίδες του - αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις - αλλά με το πέρασμα του χρόνου καταστάλαξε μέσα μου σαν μια ξένη γλώσσα που αρχικά πιέζεσαι να μάθεις αλλά με την καθημερινή τριβή αφομοιώνεσαι στις ιδιομορφίες της σαν να 'ταν η μητρική σου. Γι' αυτό και όσο σου τα γράφω αυτά σκέφτομαι ''Μα τι λέω; Τα αυτονόητα λέει ο άνθρωπος''.
Ένα πάντως είναι βέβαιο. Είτε έχεις αποσυρθεί απ' την αρένα, είτε κυνηγάς τον έρωτα ή είτε είσαι απλά σε φάση που περνάς ζόρια με αυτόν που θες, αξίζει να το διαβάσεις.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη
.jpeg)
