#2 - Ζωή 2.0

 

Έσβησα πολλά.

Έγραψα περισσότερα. Διακριτικά στολισμένα ώστε να μην εκτεθώ. Λείανα τις προτάσεις για να μη σε γρατσουνίσουν. Αλλά είπα αυτή πρέπει να είναι η ευκαιρία μου να μιλήσω για τελευταία φορά ανοικτά, με την ελπίδα να ξορκίσω ό,τι με βαραίνει. Μετά από αυτό, τέλος η θυματοποίηση. Βάζω αντιηλιακό και στρέφω το πρόσωπο ολοκληρωτικά προς στον ήλιο.

Είμαι φοβισμένος.

Τριανταπεντάρης χωρίς πτυχίο και οικογενειακές πλάτες, με ένα κορμί εξαντλημένο από τη χρόνια αυπνία και μυαλό σε καθεστώς πολέμου από την παιδική ηλικία. Όσο και να αναλύσω τους λόγους που με έφτασαν σε αυτή τη κατάσταση, δεν θα τους καταλάβεις στην ολότητα τους και στην τελική, αν το επιχειρήσω, είναι λιγάκι σαν να απολογούμαι.

Μείνε σ’ αυτό.

Ήμουν ο μόνος από το Λύκειο που πέρασα στις πανελλήνιες στην πρώτη επιλογή μου με τρεις ημέρες διάβασμα και χωρίς φροντιστήρια. Αν είχα την ελάχιστη υποστήριξη ή δεν είχε συγκρουστεί η ενηλικίωση μου με την οικονομική κρίση, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά για εμένα. Άλλα μου οφείλω να μην τσουρουφλίζω πια σ’ αυτή την αδικία μετουσιώνοντας την σε γαστρικά υγρά. Δεν αντέχει το στομάχι.

Προχωράω.

Συναντώ και άλλους ανθρώπους της γενιάς μου που δεν θα βρεις ιδιαίτερα ενεργούς στο instagram και βεβαιότατα ούτε στον φιλικό σου κύκλο. Πως θα μπορούσαν άλλωστε; Οι φιλίες συντηρούνται με δώρα γενεθλίων, καλοκαιρινές διακοπές και ναρκωμένες από προνόμια φατσούλες γύρω από μια κούπα καφέ. Ανιχνεύω τα κουρασμένα πρόσωπα τους σε ώρες αιχμής στο 550 ή στις ανώνυμες εξομολογήσεις της Lifo να μαρτυρούν πως δεν αντέχουν να ζουν άλλο με σμπαραλιασμένα όνειρα και μισθούς χαρτζιλίκι, χωρίς έρωτα, φίλους ή ελπίδα.

Με το ένα πόδι πατώ στον κόσμο τους και με το άλλο στο δικό σου. Πνεύμα αστού σε σώμα προλετάριου. Τρέχα γύρευε. Άντε να βρεις τη φυλή σου. Για χρόνια νόμιζα πως αυτή ήταν η  -mainstream πια- gay κοινότητα αλλά ‘’δεν μας ενώνει όλους ένας κώλος*’’, ειδικά όταν ο δικός μου οργασμός πάλλεται στο αριστερό στήθος.

Η καρδιά όταν έχει καιρό να αγαπηθεί κρυώνει, συρρικνώνεται, σκουριάζει. Παθαίνει αρρυθμίες.

Είναι εγκληματικός ο χρόνος που ξόδεψα online ανάμεσα σε χρήστες που αγνοούν προκλητικά πως η λύση στα ανύπαρκτα ή κακά ερωτικά τους δεν είναι το γυμναστήριο αλλά η ψυχολόγος. Πόσο γελοίος ένιωθα όταν γκούγκλαρα ‘’Μπορεί να πεθάνει κάποιος από μοναξιά;’’. Μέχρι που ξενοίκιασα το σπίτι στην Αθήνα, πούλησα ό,τι είχα και επέστρεψα στο πατρικό στο νησί, σε ένα κουζινάκι που μετέτρεψα σε δωμάτιο για να διατηρήσω την αυτονομία μου, με σκοπό να αφουγκραστώ μακριά από την παράνοια του Grindr και της τιμής ανά κιλοβατώρα  όσα είμαι και επιθυμώ.

 Θα μπορούσα να σου αναλύσω όσα με οδήγησαν στην παραίτηση ξεκινώντας με τα γελοιωδώς υψηλά ενοίκια, τους κλαυσίγελους μετά από κάθε συνέντευξη ή τους αυτοαποκαλούμενους φιλόζωους-μισάνθρωπους που αφήνουν τα σκυλιά τους στα μπαλκόνια, καθιστώντας την ηρεμία ακόμα και μέσα στο σπίτι αδύνατη αλλά θέλω να εστιάσω μόνο σε έναν: τους φίλους.

Μέσα σε μια δεκαετία οικονομικής κρίσης, lockdown, πολέμου, ακρίβειας και προσωπικών δυσκολιών παρατηρούσα τα ‘’κολλητάκια’’ που ονειρευόμουν να γεράσω δίπλα τους να μετατρέπονται σε άψυχα κακεντρεχή πλάσματα. Ταλαιπωρημένα παιδιά των 90’s με βασικό μισθό και ελάχιστη ή μηδενική βοήθεια από γονείς, περιφερόμασταν κάθε Κυριακή εξαντλημένοι εκτοξεύοντας τα σκατά εβδομάδας από συναδέλφους ή εραστές -τύχης θέλοντος σωτήρων- στη μούρη όσων ήταν ‘’υποχρεωμένοι να μας ακούν’’.

Σ’ αυτό το αναμενόμενο ναυάγιο λοιπόν τους παρακολουθούσα να πνίγονται σε έναν ωκεανό μιζέριας από την σωσίβια λέμβο μου , μια στιβαρή  βάρκα φτιαγμένη από δεκάδες βιβλία και εργατοώρες ενδοσκόπησης, όσο τα χέρια τους με τραβούσαν μηχανικά στον βυθό. Ένα ντοκιμαντέρ και ένα στραμπουλισμένο πόδι έγιναν τα κουπιά που με οδήγησαν μακριά τους στην ακτή.

Μια στο τόσο ανάβω τέσσερα κεράκια στη μνήμη τους, ευτυχισμένος που ο καντηλανάφτης του σύμπαντος δεν ανάβει πέντε.

Μακριά από τον ζυγό των λογαριασμών για πρώτη φορά μετά από δεκατέσσερα χρόνια και ανάμεσα σε γάτες, δέντρα και ανθρώπους που μπορεί να μην γνωρίζουν τον Ταχτσή ή τον Forgionne αλλά μ’ αγαπoύν, πιάνω τον εαυτό μου να αναπνέει καλύτερα και να μην του επιτρέπω να μεμψιμοιρεί μπροστά στην εικόνα ενός αγνώστου που σπουδάζει με γονική παροχή στο εξωτερικό. Για κάποιον που τον συνέκριναν απ’ την κούνια, η μάχη μοιάζει με μπουνιές στον αέρα.

Ζωγραφίζω στην καμπίνα του μυαλού την επόμενη χρονιά με τα πιο ζωηρά χρώματα και κολλάω στον τοίχο της σκίτσα που με δείχνουν να ταξιδεύω, να διαβάζω δίπλα σε λίμνες και πεταλούδες, να αγκαλιάζω ανθρώπους που τους γνωρίζω μόνο μια μέρα μα έχω κιόλας συνδεθεί και χαμογελάω.

Απέναντι μου έχω ένα θεόρατο σύστημα να  κουνά το δάκτυλο και να με αποκλείει επειδή δεν τα κατάφερα ως τα τριάντα. Δεν ξέρω αν έχω τα φόντα να του εναντιωθώ άλλα ίσως τελικά το να προσπαθείς κάτι το οποίο δεν πετυχαίνεις ποτέ, να είναι το μόνο νόημα που οφείλει αυτή η ζωή να έχει.

*φράση του Ντίνου Χριστιανόπουλου