Οι 10 καλύτερες ταινίες που είδα φέτος!

 

Φέτος του 'δωσα και κατάλαβε. Που με έχανες, που με έβρισκες, πάντα θα με πετύχαινες μπροστά από ένα βιβλίο ή μια οθόνη. Και επειδή όπως καταλαβαίνεις οι ταινίες που είδα ήταν μπόλικες, με τον όρο καλύτερες εννοώ αυτές που θα έβλεπα άνετα και άλλη φορά -αν δεν έχω ήδη δει- και σιγουρότατα θα αγόραζα σε dvd. Ναι, ανήκω περήφανα σε αυτούς.

Ακριβώς το τέλος του κόσμου (2016)

Θα ξεκινήσω με αυτή εδώ γιατί μόνο που μου έρχονται πλάνα στο μυαλό βουρκώνω και θέλω να ξεμπερδεύω. Ο 35χρονος συγγραφέας Louis επιστρέφει, μετά από 12 χρόνια που έχει να δει την οικογένεια του, στο πατρικό του για να τους ανακοινώσει πως θα πεθάνει. Η αρρώστια του δεν αναφέρεται ποτέ αλλά δεδομένου πως η ταινία βασίστηκε στο ομότιτλο θεατρικό έργο -βασισμένο με τη σειρά του στη ζωή του- του Jean-Luc Lagarce, ξέρουμε πως είναι το HIV. Εκεί γινόμαστε μάρτυρες των παθογενειών της οικογένειας που τον ανάγκασαν να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του με τη σκηνοθετική ματιά του Xavier Dolan (που μόλις έμαθα πως είμαστε συνομήλικοι και ένα σοκ το έπαθα) να με κάνει να πατάω pause για να συνέλθω από την ένταση, να πάρω αναπνοή και να σταματήσω να κλαίω σαν πεντάχρονο. Σημείωσε πως αυτό δεν το έχω πάθει ΠΟΤΕ με ταινία. Ναι, ξέρω. Ανέβασα πολύ τις προσδοκίες σου και αυτό συνήθως δεν είναι καλό αλλά τι να κάνω; Είναι αριστούργημα!

Μόνοι στο Παρίσι (2019)

Francois Civil, Παρίσι και ρομάντζο. Δεν ήθελα κάτι άλλο για να πατήσω play. Ο Ρέμι και η Μελανί υποφέρουν από κατάθλιψη, μένουν δίπλα αλλά δεν γνωρίζονται. Εκείνος εργάτης σε εργοστάσιο, εκείνη σε ερευνητική ομάδα φαρμακευτικής. Βασικά δεν παίρνω και όρκο για τα επαγγέλματα τους αλλά κράτα μόνο στο ότι ανήκουν στην ουσία σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Τώρα θα με ρωτήσεις και με το δίκιο σου, ειδικά αν ανήκεις σε όσους δεν είναι fan των αισθηματικών ταινιών, σε τι διαφέρει αυτή από τις άλλες. Σχεδόν στα πάντα. Στον ρεαλισμό, στην κινηματογραφική κλιμακούμενη διείσδυση στον ψυχολογικό τους κόσμο, στην φωτογραφία και κυρίως στο ότι τελικά είναι μια κοινωνική ταινία περισσότερο με την υπόσχεση ρομάντζου παρά για τον ίδιο τον έρωτα.

Οι χτύποι της καρδιάς μου (2018)

1993. Ο 35χρονος συγγραφέας Ζακ συναντά σε ένα επαγγελματικό ταξίδι σε μια επαρχιακή κοντινή πόλη τον ενθουσιώδη 22χρονο Αρτίρ. Σε μια λάθος χρονικά στιγμή, μιας και ο πρώτος παλεύει με τον HIV, παρακολουθούμε μια μόνιμη αντιπαραβολή της ζωής με την αρρώστια. της ανεμελιάς με το στρες ''Γιατί πρέπει να είσαι από αυτά τα αγόρια που περπατούν στον δρόμο σφυρίζοντας;'', του μακρύ χρόνου στον ορίζοντα με τον χρόνο όλο που λιγοστεύει, της νιότης που έρχεται με αυτής που φεύγει. Λάτρεψα τον τρόπο γνωριμίας τους, το ότι χρησιμοποιούσαν πληθυντικό στα πρώτα ραντεβού τους χρωματίζοντας έτσι τις στιγμές τους με έναν ρομαντισμό άλλης εποχής, άγνωστο σ' εμένα, την αναφορά στον Herve Guibert, το ιδανικό για την ιστορία τέλος και κυρίως το ότι σ' αφήνει παρά τα θέματα που αγγίζει με μια γλυκιά επίγευση.

400 χτυπήματα (1959)

Παιδιά μη γκρινιάζετε. Μ' αρέσει ο γαλλικός κινηματογράφος, τι να κάνουμε; Τα 400 χτυπήματα είναι η ιστορία ενηλικίωσης ενός ατίθασου πιτσιρικά που εναντιώνεται σε δασκάλους, γονείς, κοινωνία. Πρόκειται για την πρώτη ταινία του Francois Truffaut (ενός κορυφαίου σκηνοθέτη που αν ζούσε την εποχή του #metoo θα βρισκόταν ήδη στη φυλακή) από μια σειρά ταινιών με πρωταγωνιστή τον Antoine σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Είδα μερικές, δεν με κέρδισαν το ίδιο. Μόνιμο highlight η εικόνα του μεταπολεμικού Παρισιού. Αν σου άρεσε το βιβλίο ''Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων'' του Jean-Michel Guenassia, θα μαγευτείς.

Ο λιποτάκτης (1988)

Πιο ελληνική πεθαίνεις. Ο Αθηναίος Χρήστος καψουρεύεται τον επαρχιώτη - μάγκα που του πλένει ακόμα τα σώβρακα η μαμά- κωλόπαιδο Μανώλη και επιστρέφει μαζί του στο χωριουδάκι του με την ελπίδα πως θα τον πάρει μετά μαζί του πίσω στην πρωτεύουσα. Μένει με τη φαμίλια του Μανώλη όπου παρότι τον κοιτάζουν και λίγο με μισό μάτι, σύντομα γλυκαίνονται από τα χρήματα που τσοντάρει στα οικιακά έξοδα. Δεν θα πω άλλα γιατί δεν είναι μια ταινία υπόθεσης αλλά ηθογραφίας και τα spoiler δεν χωράνε, θα πω όμως πως δεν έχω δει ξανά άλλη ταινία με τόσο πιστή απεικόνιση της Ελλάδας του '80. Σε συνδυασμό με τις εκπληκτικές ερμηνείες δυσκολευόμουν να πιστέψω πως απέναντι τους έχουν στημένες κάμερες και πως υποκρίνονται.

Δες την ολόκληρη εδώ.

Άγρια (2014)

Η Cheryl είναι 26 ετών. Μόλις έχασε την νεαρότατη μητέρα της από καρκίνο και έχει καταρρακωθεί. Ο θάνατος αυτός μαζί με ένα κάρο ακόμα προβλήματα και εξαρτήσεις την γεμίζει με τάσεις φυγής. Έτσι αποφασίζει να παρατήσει τα πάντα, να φορτωθεί ένα τεράστιο σάκο στην πλάτη της και να αρχίσει να περπατάει για μήνες στην έρημο, τρώγοντας κονσέρβες και μένοντας σε σκηνή. Κάπου μεταξύ σωματικής εξουθένωσης και γνωριμιών με άλλους πεζοπόρους και τις ιστορίες τους, πεταγόμαστε με χρονικές αναλαμπές στο παρελθόν της με τοξικούς γκόμενους, σεξ, ναρκωτικά και προς έκπληξη κανενός, στην σκοτεινή παιδική της ηλικία. Βασισμένη στην ομώνυμη αυτοβιογραφία της Cheryl Strayed (που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Key Books) η ταινία καταφέρνει να είναι καλύτερη από το βιβλίο κυρίως γιατί η φιγούρα της Reese Whitherspoon μου είναι πιο συμπαθής. Άσε που μεταξύ μας δε πιστεύω και πολύ το παραμυθάκι της ολοκληρωτικής μεταμόρφωσης εαυτού μετά από ένα ταξίδι. Ακόμα και μετά από ένα τέτοιο ταξίδι.

Sauvage (2018)

To guilty pleasure μου στο σινεμά είναι οι αυτοκαταστροφικοί gay άντρες που εκδίδονται στον δρόμο για χρήματα και το ''Sauvage'' είναι η κορυφαία στο είδος του. Υπάρχει καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας μια αντιπαράθεση ανάμεσα στην σκληρότητα και την αθωότητα, την υποταγή και την ελευθερία που σε καθηλώνει. Το αλατοπίπερο της ιστορίας νομίζω όμως πως βρίσκεται στη σχέση του 22χρονου Λύο με τον μελαχρινό συνάδελφο του, ο οποίος με έκανε για πρώτη φορά να αηδιάζω περισσότερο στην ιδέα του να πληρώνομαι για σεξ από το να πληρώνω γιατί δεν βρίσκω. Αυτό όμως που επισφράγισε τη θέση αυτής της ιστορίας εδώ μέσα ήταν το τέλος της. Σαν κάποιος να πρόσθεσε έναν ήλιο σε έναν καταληκτικό μεν αλλά σκοτεινό δε πίνακα ζωγραφικής.

Ποια νομίζεις ότι είμαι (2019)

Όταν μ' αρέσει πολύ μια ταινία και πρέπει να την προτείνω σε άλλους κολλάω. Δεν ξέρω τι να πω για να τον πείσω, τι να κρύψω ώστε να μη κάνω spoiler και έτσι πολλές φορές εστιάζω στο πως με έκανε να νιώσω. Συγκινήθηκα, δάκρυσα, γέλασα με την καρδιά μου, προβληματίστηκα ενώ σε κάποια σημεία χειροκροτούσα με την ευρηματικότητα και επιβεβαίωνα για άλλη μια φορά το μεγαλείο του γαλλικού κινηματογράφου. Η Claire, μια χωρισμένη 50χρονη καθηγήτρια πανεπιστημίου με 2 παιδιά, φτιάχνει στο Facebook το ψεύτικο προφίλ μιας 24χρονης για να πλησιάσει τον πρώην νεαρό εραστή της μέσω του συγκατοίκου του - ο οποίος είναι το μανάρι ο Francois Civil- και από εκεί και έπειτα... το χάος.

Μεγάλη απόδραση (2021)

Ένα από τα πολλά διαμαντάκια στο ErtFlix. Μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο όλοι γνώρισαν την ελευθερία εκτός από τους ομοφυλόφιλους - λες και τώρα την ζούμε αλλά τέλος πάντων, ας μην επεκταθώ. Στην μεταπολεμική λοιπόν Γερμανία ο Χανς φυλακίζεται επανειλημμένα για την σεξουαλικότητα του. Εκεί ανάμεσα σε δύσκολες συνθήκες κράτησης και έρωτες που έρχονται και φεύγουν, η μόνη σταθερά είναι η σχέση με τον ομοφοβικό και καταδικασμένο δολοφόνο συγκρατούμενο του, Βίκτορ. Πέρα από τις συγκλονιστικές ιστορίες που ξετυλίγονται πίσω από τους τοίχους της φυλακής, η γοητεία που σερβίρει ο πρωταγωνιστής Franz Rogowski είναι ο έξτρα λόγος που χρειάζεσαι για να την αναζητήσεις. Είναι ο γκόμενος που καθαρίζει για πάρτη σου και που μπορεί πάνω στο εξάμηνο να στα φορέσει γιατί είναι επιρρεπής στον έρωτα αλλά τουλάχιστον είδες πως είναι να σε ποθεί αρσενικό και δεν αναφέρομαι καθόλου στην αρρενωπότητα.

Η κυρία Χάρις πάει στο Παρίσι (2022)

Η feelgood ταινία που θα αγαπήσεις. Που θα σε ανεβάσει όταν τα βλέπεις όλα μαύρα, που θα βάλεις να δεις με την οικογένεια ή τους φίλους σου αφού στολίσετε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, που ίσως σε κάνει να σκεφτείς πως όλα τελικά είναι θέμα οπτικής. Η Χάρις, μια μεσήλικη καθαρίστρια, έχει μόνο ένα όνειρο. Να αγοράσεις το ολόδικό της φόρεμα από τον θρυλικό οίκο Dior. Έτσι κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι της για να συγκεντρώσει τα χρήματα γι' αυτό το ταξίδι. Στόφα παραμυθιού  με τις αναφορές στον Sartre και τον υπαρξισμό να μου προσφέρει τις λιχουδιές ποιότητας που αναζητώ ακόμα και στα πιο εύπεπτα κινηματογραφικά γεύματα σαν κι αυτό. (Edit: νομίζω είναι λίγο άτοπη η προσθήκη αυτής της ταινίας σε αυτή τη λίστα. Αν έγραφα εκ νέου το άρθρο θα έβαζα στη θέση της την ταινία ''Ο θείος Frank'' (2020)

Υ.Γ Αν δεις κάποια, θα χαρώ να μου στείλεις τη γνώμη σου στο instagram μου 😊 Και μη ξεχνάς να υποστηρίζεις τους κινηματογράφους της γειτονιάς/πόλης σου. Η εμπειρία του κινηματογράφου δεν συγκρίνεται με αυτή του σαλονιού σου, όσο μεγάλη smart TV και αν έχεις. Έχουμε ανάγκη αυτούς τους χώρους κοινωνικοποίησης!