Φέτος είδα τόσες πολλές αδιάφορες ταινίες, που το ότι βρήκα δέκα που άξιζαν να μπουν σε μια τέτοια λίστα, το λες και θαύμα. Στο νησί, αν και υπάρχει δημοτικός κινηματογράφος, δεν προβάλλει ταινίες της αρεσκείας μου - φαντάσου μια καλή έφεραν, ''Το διπλανό δωμάτιο'' του Pedro Almodovar, και δεν πήγα γιατί έπεσα σαν πρωτάρης θύμα μερικών online κριτικών. Η συνδρομή στο Cinobo δεν ανανεώθηκε, και σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθε η είδηση για το πρόστιμο περί ''παράνομου'' streaming και έμεiνα να αναπολώ την περσινή χρονιά και τις ταινιάρες που είδα με νοσταλγία. Παρ' όλα αυτά, ευτυχώς υπήρξαν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις και χαίρομαι πολύ που θα σου μιλήσω γι' αυτές.
Blue Jean (2022)
Δεν περίμενα ποτέ να μου αρέσει μια λεσβιακή ταινία τόσο πολύ, ώστε να τη δω μάλιστα δύο φορές. Στην αρχή νόμιζα πως φταίει το ότι αφορά τα 80's - μια εποχή που ανέκαθεν μου έξαπτε την περιέργεια. Είναι η σκηνοθεσία, η ενστικτώδης ερμηνεία της πρωταγωνίστριας αλλά και ολόκληρου του καστ, το φίλτρο της κάμερας που μοιάζει σαν μετατρέπει όλα τα χρώματα σε παλ αποχρώσεις , τα ρούχα οι κομμώσεις, το make up, το σενάριο που μέσα από τη αινιγματικότητα του ανοίγει σαν άνθος αμυγδαλιάς την άνοιξη. Όλες αυτές οι μικρές μορφές τέχνης που όταν συμπέσουν στην μεγάλη οθόνη, γεννούν κάτι μαγικό αφού νιώθεις πως μπήκες σε χρονομηχανή.
Rate: 5/5
Παρακμή (2005)
Θα είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα μου άρεσε τόσο αν δεν λάτρευα τον Charles Bukowski. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του ''Factotum'' - o ελληνικός τίτλος είναι εντελώς ατυχής και διεκπεραιωτικός - παρακολουθούμε στην ουσία τη ζωή του δημοφιλούς συγγραφέα. Πιάνει δουλειά, απολύεται ξανά και ξανά, χάνεται μέσα στο αλκοόλ και τις τοξικές σχέσεις με άλλες γυναίκες και... γράφει. Το γεγονός πως δεν μου έχει εντυπωθεί τόσο η εικόνα του ήρωα πάνω από τη γραφομηχανή ή με ένα μολύβι στο χέρι είναι μία από τις σεναριακές αστοχίες, αφού εστιάζει λιγότερο στο έργο του Charles και περισσότερο στην ''αλητεία''. Η επιλογή του Mat Dillon στον πρωταγωνιστικό ρόλο αποτελεί τη δεύτερη αστοχία μιας και παραείναι όμορφος για να υποδυθεί τον underground ποιητή. Οφείλω όμως να πω πως έχει κάνει φοβερή δουλειά στο να αποτυπώσει την κίνηση και το κυριότερο τη φωνή του, σε σημείο να πατάω έκπληκτος pause και replay για να επιβεβαιώσω πως ακούω καλά.
Rate: 3,5/5
Ένας τυχερός άνθρωπος (2018)
Ένα αριστούργημα.
Κοπεγχάγη, 1880. Ένας νεαρός, ανήσυχος και φιλόδοξος, μεγαλωμένος σε αυστηρά θρησκευτική οικογένεια, εγκαταλείπει την ύπαιθρο για να σπουδάσει στην πρωτεύουσα. Για να τα καταφέρει ζητά τη στήριξη μιας πλούσιας εβραϊκής οικογένειας, χρησιμοποιώντας ως όπλα τη γοητεία και το μυαλό του. Οι προσωπικοί του όμως δαίμονες του κηρύττουν πόλεμο και εδώ σταματώ την περιγραφή για να μη κάνω spoiler. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Henrik Pontoppidan - ένα βιβλίο που έπιανα ξανά και ξανά όποτε πήγαινα στην Πρωτοπορία και που δεν αγόραζα γιατί.... ούτε κι εγώ ξέρω γιατί - η ταινία με έκανε να λυπηθώ τους Έλληνες ηθοποιούς που είναι αναγκασμένοι να υπηρετούν ταινίες σαν αυτές που βλέπουμε κατά καιρούς, όταν υπάρχει εκεί έξω κινηματογράφος τέτοιου επιπέδου.
Rate: 10/5
Dalida (2016)
Γνώριζα τη θρυλική Dalida μόνο μέσα από τα τραγούδια της, το ''Histoire d'un amor'' - το πιο ερωτικό κομμάτι που έχω ακούσει ποτέ - και το ''Le temps des fleurs'' αλλά η φήμη της γυρόφερνε στον αέρα από τότε που με ξέρω. Έτσι όταν είδα να έχει μπει η ταινία για τη ζωή της στο Ertflix, είπα ''δεν χάνω κάτι, ας την βάλω''. Μια λέξη έχω μόνο. ΣΟΚ. Δηλαδή - ακολουθεί spoiler - πόσο πιθανό είναι, βάση στατιστικής, να κάνεις σχέση με τρεις άντρες και να αυτοκτονήσουν και οι τρεις; Προσπαθώντας να κάνω λίγο το ψυχολογικό της προφίλ, σκέφτηκα πως την έλκυαν οι ευαίσθητοι, μελαγχολικοί άντρες, πως είχε μπει ασυνείδητα στον ρόλο του σωτήρα, ίσως γιατί και εκείνη, βαθιά μέσα της, αυτό αναζητούσε - να σωθεί. Αν προσθέσεις πως όλα αυτά διαδραματίστηκαν σε μια εποχή όπου τα θέματα ψυχικής υγείας δεν αποτελούσαν ακόμη απενοχοποιημένα μέρος του δημόσιου λόγου, όπως σήμερα, κάπως βγάζει ένα νόημα - αλλά και πάλι... Όπως και να 'χει, νομίζω η Dalida θα ήταν περήφανη αν παρακολουθούσε την πορεία της σε αυτό το biopic που υπηρετεί πλήρως τον μύθο της, αν και την φαντάζομαι στον τάφο της να μουρμουρίζει ''Ρε παιδιά εντάξει, έζησα και όμορφες στιγμές, είπαμε''. Το μόνο αρνητικό - ελπίζω να μη με διαβάζει κανένας θαυμαστής της - είναι πως η ηθοποιός που την ενσαρκώνει, η Sveva Alviti, έχει μεγαλύτερο star quality από την ίδια.
Rate: 4,3/5
Με την πρώτη ματιά (2014)
Άντε, να σας πάω κάπου όμορφα να χαρείτε λίγο. Αυτή η ταινία είναι τόσο τρυφερή, τόσο γλυκιά χωρίς όμως να είναι γλυκανάλατη, και τόσο αισιόδοξη που μου μετέφερε την αίσθηση σαββατοκύριακου στα 90's. Οι millenials καταλαβαίνουν τι εννοώ. Η υπόθεση είναι απλή: η καθημερινότητα ενός gay, τυφλού εφήβου με την κολλητή του - και πως αυτή διαταράσσεται όταν έρχεται στην τάξη ένας καινούργιος μαθητής. Συμβουλή: μην μπεις στο Grindr αφού την δεις. Επέτρεψε στην αθωότητα να διαποτίσει κάθε κύτταρο σου, έστω για μια μέρα. Το έχουμε ανάγκη.
Rate: 4/5
Όνειρα ιλουστρασιόν (2023)
Μετάνιωσα που δεν την είδα στο θερινό σινεμά. Που η εσωστρέφεια που με πιάνει το καλοκαίρι επιστράτευσε χαζές δικαιολογίες - για κουνούπια, για σκυλιά στα μπαλκόνια - και δεν πρόσφερα στον εαυτό μου την εμπειρία του να μοιράζομαι με τόσο πολύ κόσμο το γέλιο, την συγκίνηση, τον θυμό, την αγωνία. Όλα αυτά τα συναισθήματα που σε κάνει να νιώθεις αυτή η ταινία - και ειδικότερα να δω την έκπληξη στα πρόσωπα τους μπροστά στο απίστευτο plot twist στο τέλος, που δεν το περίμενα με τίποτα και που καθορίζει ολόκληρη την ιστορία. Κακά τα ψέματα, η εμπειρία του να χάνεσαι μέσα στην οθόνη του σινεμά δεν συγκρίνεται με το να μαζευτείτε λίγα άτομα στο διαμέρισμα, όσο μεγάλη τηλεόραση και αν έχεις. Με το ''Πάντα υπάρχει το αύριο'' είναι σαν να βλέπεις μια παλιά, κλασσική, ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, ειπωμένη όμως από μια πιο φρέσκια, κριτική φεμινιστική ματιά. Ο ιταλικός κινηματογράφος και η ιταλική λογοτεχνία μοιάζουν να περνούν μια φάση αναγέννησης, όσο εμείς μετατρέπουμε σε σειρά βιβλία της Μαντά και σε ταινία τη ζωή του Καζαντζίδη, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν μια από τις καλύτερες παρωδίες που είδα φέτος.
Μια βιογραφική, δραματική ταινία βασισμένη στα απομνημονεύματα του Βρετανού συγγραφέα Christopher Isherwood, που λάτρεψα κυρίως για την πιο πιστή απεικόνιση της ταραχώδους δεκαετίας του '30 που είδα ποτέ στον κινηματογράφο. Μια δεκαετία στην οποία άνετα θα επέστρεφα αν μπορούσα - και για χάρη της θα ζούσα έναν πόλεμο - αφού οι άνθρωποι, και κυρίως οι διανοούμενοι της εποχής, δεν ήταν τα ζόμπι του πληκτρολογίου αλλά παθιασμένα πλάσματα που κυνηγούσαν την επαφή, τον αγώνα, την δικαίωση, την αλήθεια. Στην ουσία παρακολουθούμε τον νεαρό Isherwood να εγκαταλείπει την Αγγλία και να μετακομίζει στο Βερολίνο, αναζητώντας ελευθερία και έμπνευση, έναν νέο τρόπο ζωής. Συχνάζει σε καταγώγια με άντρες gigolo που έχουν πείσει τον εαυτό τους και τους άλλους πως είναι straight - αυτή η μάστιγα - , κάνει ''σχέση'' με κάποιον που αργότερα τον βλέπει να έχει ενταχθεί στους Ναζί (καμία έκπληξη, η καταπίεση γεννά καταπίεση) και γενικότερα αυτός ο ήρωας μου φάνηκε κάργα αντιπαθητικός, για αυτό και η παρουσία της κολλητής του, μιας πολύ ζεστής γυναίκας, ήταν ανάσα. Από τη στιγμή όμως που έμαθα πως η αγαπημένη ταινία ''A single man'' βασίζεται πάλι σε δικό του βιβλίο, αποφάσισα να διαβάσω κάτι δικό του στο άμεσο μέλλον.
Στην πύλη της αιωνιότητας (2018)
.jpeg)
