Την ''Μικρή φιλοσοφία του έρωτα'' μου την δάνεισε η ιδιοκτήτρια του πρώτου σπιτιού που νοίκιασα. Έτσι ήταν η σχέση μας. Ερχόταν να πάρει το ενοίκιο κάθε μήνα και καθόμασταν όρθιοι για ώρες από την υπερένταση της κουβέντας και συζητούσαμε για τα πάντα. Πολιτική, ψυχολογία, κοινωνία, ανθρώπινες σχέσεις και φυσικά για τον έρωτα. Ήμουν μόλις 23 τότε. Στην ηλικία δηλαδή που έγραψε ο Alain de Botton τούτο εδώ το βιβλίο. Ένα παιδί θαύμα. Κάτι που συνειδητοποιώ στην χαοτική έκταση του τώρα, σχεδόν μια δεκαετία μετά.
Η διεισδυτικότητα με την οποία αφηγείται και αναλύει την ιστορία δυο ερωτευμένων από τη γνωριμία τους μέχρι τον χωρισμό τους, είναι σκανδαλιστική. Γιατί η ''Μικρή φιλοσοφία του έρωτα'' δεν είναι ένα μυθιστόρημα όπως παραπλανητικά αναφέρεται στο εξώφυλλο. Είναι ένα δοκίμιο για τον έρωτα, ένα αόρατο μικροσκόπιο πάνω από τον φτερωτό αυτό θεό που με όχημα την σχέση δύο ανθρώπων, αποδομεί όλη την κατασκευασμένη ιδέα της ανιδιοτέλειας στον έρωτα που συντηρεί η δυτική κουλτούρα, κυρίως όμως χωρίς να υποβιβάζει λεπτό την σημασία του στην παλέτα της ζωής. Ένα αδιάκοπο φλερτ ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον μύθο. Οι ανεξάντλητες γνώσεις του συγγραφέα ξεπηδούν μέσα στο κείμενο αθόρυβα, κουμπώνοντας στη φάση που συναντά το ζευγάρι, κάνοντας το μήνυμα που θέλει να περάσει άμεσο και ξεκάθαρο.
''Η έκβαση (της σχέσης) εξαρτάται από την ισορροπία ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος που τρέφει καθένας για τον εαυτό του. Αν υπερισχύει το δεύτερο, τότε ο αποδέκτης του έρωτα θα δηλώσει ότι το προσφιλές πρόσωπο δεν είναι αντάξιο του {είναι ανυπόληπτο έστω και μόνο επειδή συγχρωτίζεται με ανυπόληπτους}. Αν όμως υπερισχύει η αγάπη για τον εαυτό, ενδέχεται καθένας από τους δύο να αποδεχτεί ότι η ανταπόδοση του έρωτά του δεν αποδεικνύει το χαμηλό ποιόν του άλλου, αλλά ότι, τελικά, ο ίδιος είναι, ως φαίνεται, άξιος ν'αγαπηθεί.''
Ένα πάντως είναι βέβαιο. Είτε αποφεύγεις, είτε κυνηγάς τον έρωτα ή αν είσαι απλά σε φάση που περνάς ζόρια με αυτόν/η που θες, πρέπει να το διαβάσεις.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.
.jpeg)
