Ο δικός μου Όλιβερ ήταν 26 ετών, δεν ήταν προσκεκλημένος του πατέρα μου στο εξοχικό μας στην ιταλική επαρχία αλλά καθηγητής πληροφορικής στο Λύκειο που φοιτούσα στη Λέρο. Δεν τον ταύτισα με ένα φαρδύ γαλάζιο πουκάμισο αλλά με ένα μεσάτο κατάλευκο που σιγόνταρε μεθυστικά το χαμόγελο του.Ο δικός μου Όλιβερ χάθηκε μαζί με τα πρωτοβρόχια εκείνης της τελευταίας σχολικής χρονιάς αλλά η ανάμνηση του επέστρεψε διαβάζοντας το διάσημο μυθιστόρημα του Andre Aciman , ''Να με φωνάζεις με τ'όνομα σου''.
Και δεν ξέρω αν ευθύνεται τούτος ο μονόπλευρος εφηβικός έρωτας ή η φύση του νησιού - μιας και στο βιβλίο περιγράφεται γλαφυρά ένας επίγειος παράδεισος - που έκλεβε ενοχικά το βλέμμα μου από τις σελίδες αλλά περνώντας από παράγραφο σε παράγραφο έπιανα τον εαυτό μου να σφετερίζεται τη θέση του Έλιο και να φαντάζομαι τον ηλιοκαμένο εκείνο νεαρό, που στα μάτια μου τότε φαινόταν πολύ μεγαλύτερος απ'ότι ήταν, να ανταποδίδει τη σπινθηροβόλα λατρεία μου.
'' Έπειτα ζήτησα απ’ τον βοηθό του ένα στιλό, άνοιξα τη σκληρόδετη έκδοση και έγραψα «Zwischen Immer und Nie, για σένα εν σιωπή, κάπου στην Ιταλία στα μισά της δεκαετίας του ογδόντα». Αν το βιβλίο θα βρισκόταν ακόμα στην κατοχή του τα επόμενα χρόνια, ήθελα να το ανοίγει και να τον πονάει. Ακόμα καλύτερα, ήθελα μια μέρα κάποιος να φυλλομετρήσει τα βιβλία του και ν' ανοίξει αυτόν τον μικρό τόμο της Αρμάνς, ρωτώντας, Πες μου ποιος ήταν εν σιωπή, κάπου στην Ιταλία, στα μισά της δεκαετίας του ογδόντα; Και ύστερα θα ήθελα εκείνος να νιώσει κάτι οξύ σαν πόνο και ακόμα πιο άγριο απ’ την ενοχή, ίσως ακόμα και οίκτο για μένα..''
Πόσο δίκιο είχαν όσοι έλεγαν πως το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο από την ταινία και πως προσθέτει σε αυτό το ρομάντζο την έκταση και το πάθος που του αξίζει!
Δεν είναι μόνο αυτή η αίσθηση παρατεταμένης βουτιάς στην καρδιά του Έλιο, παλμογραφόντας σε απόσταση αναπνοής κάθε γέννηση λιμνάζοντος συναισθήματος, αλλά οι τόσες επιπλέον ''σκηνές'' που θα μας πρόσφεραν τουλάχιστον άλλη μια ώρα καλλιτεχνικής αρτιότητας αν δεν ''κοβόταν'', με αποκορύφωμα το τέλος. Η συνάντηση τους μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια, που παρότι καταλαβαίνω πως θα αποδυνάμωνε τον ρεαλισμό της ταινίας αν οι αλλαγές δεν αποτυπωνόταν αυθεντικά, δεν μπορώ παρά να μη σκέφτομαι πως στην αντίθετη περίπτωση θα την εξακόντιζε ακόμα πιο ψηλά στο πάνθεον της ιστορίας του queer κινηματογράφου.
Αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν.
Andre, μπορεί να μην πιστεύω στο ελάχιστο όσα έχεις δηλώσει για το τι σε ώθησε να γράψεις μια τέτοια ιστορία αλλά σ'ευχαριστώ.
Δεν είναι τυχαίο που ως καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας εξειδικεύεται στη διδασκαλία των έργων του Προυστ.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Andre Aciman photo credit:Sigrid Estrada
.jpeg)
