Ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί μένω προσκολλημένος σε ένα σύστημα αξιών και λογικής, τόσο αντιδημοφιλές για την εποχή. Η ζωή μου θα γινόταν τόσο πιο διασκεδαστική αν αγνοούσα τον παραλογισμό του να έχεις κενό προφίλ σε dating app ή του να δηλώνεις bi curius ενώ είσαι στο grindr χρόνια - girl είσαι απλά ένας ακόμη κομπλεξικός με πιασάρικη ταμπέλα. Τόσο πιο εύκολη αν επένδυα στο τριχωτό μου σώμα, που πουλάει σαν βιβλίο της Μαντά, και άνοιγα only fans. Τόσο λιγότερο μπελαλίδικη αν απατούσα το Book+ με τα Zara.
Οι επιλογές εκεί έξω είναι ξεκάθαρες και μόνο δύο: Ή συμμετέχεις στο παιχνίδι - και ας διαφωνείς με τους όρους του - και περνάς καλά ή παραμένεις παρατηρητής όσο το σώμα σου διψά και το πορτοφόλι σου αναστενάζει. Μέση λύση δεν υπάρχει, την δολοφόνησαν τα social media και η κρίση.
Λίγα χρόνια πριν, πάνω σε μια δύσκολη στιγμή, τηλεφώνησα μετά από παρότρυνση σε έναν - όπως μου έλεγαν - σοφό άνθρωπο για να βρω λύτρωση. ''Κύριε Νικόλα, δεν βρίσκω δουλειά εδώ αλλά δεν θέλω να αφήσω τη Θεσσαλονίκη.Όσοι γνώρισα έγιναν οικογένεια μου (εννοούσα τον γκόμενο μου) και στενοχωριέμαι να φύγω μακριά τους.'' Ενώ περίμενα εναγωνίως τη λύση άκουσα ένα ξερό, σχεδόν λιπόψυχο ''Μάθε να συμβιβάζεσαι αλλιώς θα υποφέρεις''. Τότε σιώπησα, τώρα θα τον ρωτούσα ''Ωραία τα λες γέροντα αλλά για πες μας, στους πόσους συμβιβασμούς χάνεις τον εαυτό σου και γίνεσαι κάτι άλλο που δεν αναγνωρίζεις; Ποια είναι η μαγική συνταγή;''
Δεν είμαι εδώ για να στο παίξω Βελουχιώτης της προσωπικής επανάστασης.Πριν η πανδημία υψώσει και άλλα τείχη ανάμεσα μας προσπάθησα να γεφυρώσω τη σχέση μου με τον κόσμο, ακολουθώντας δημοφιλείς διαδρομές.Έκανα dolce vita σε Παρίσι, Βιέννη, Ρώμη, Μαδρίτη, πήγαινα πέντε φορές την εβδομάδα στο γυμναστήριο με το shaker πρωτεΐνης-κρεατίνης πάντα στον σάκο μου, έβγαζα πολλά χρήματα σε δουλειά που με είχα πείσει πως δεν σιχαινόμουν, πλάγιαζα με όμορφους άντρες με την ίδια ευκολία που τώρα το αρνούμαι, γράφτηκα σε σχολή δημοσιογραφίας περισσότερο για τη φιγούρα του status quo και λιγότερο για την επαγγελματική εξασφάλιση.
Όλα νόμιζα πως ήταν δικά μου.Μέχρι που ένα πρωινό από την πίεση να προλάβω όσα θεωρούσα πως έπρεπε ήδη να έχω πετύχει, έπεσα λιπόθυμος στα χέρια του γυμναστή μου.''Ως εδώ'' είπα και έκανα δυο χρόνια να ξαναδώ το πρόσωπο του.
Έκτοτε προσπαθώ να βρω τα βήματα μου, με την γκιλοτίνα του μέλλοντος να στέκεται απειλητικά σε απόσταση αναπνοής από τον σβέρκο μου.Είδες;Θα μπορούσα τώρα να προσποιούμαι τον Jay Shetty της Κυψέλης αλλά εδώ θα λέω αλήθειες. Είμαι κάπου στα μισά της διαδρομής, άντε και λίγο παραπάνω. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψω στην Ευρώπη για να ζήσω μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας, βρίσκω τη μικρή μου κοιλίτσα χαριτωμένη και όσο έχω χρήματα να αγοράζω βιβλία είμαι ευτυχισμένος.
Ενδεχομένως να με δεις ξανά ημίγυμνο στο twitter ή να γεμίζω το instagram με ανούσιες selfies αλλά ξέρεις κάτι; Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να παίζεις με τα λασπόνερα επειδή σε έχουν πείσει πως μόνο εκεί μπορείς να κυλιέσαι και στο να αφήνεσαι για λίγο στη βρωμιά τους αλλά να γνωρίζεις πως λίγο πιο πέρα, αφού προσπεράσεις τις συμπληγάδες πέτρες του μικροαστισμού και τις καιροσκοπίας που η αγέλη ονομάζει σκοπό, δεσπόζει μια απέραντη πράσινη πεδιάδα όπου ο καθαρός αέρας και ο γαλανός ουρανός σου υπενθυμίζουν εκείνο τον πιτσιρίκο που παρά τις κατηγορίες που σου εξαπολύει για πόσο τον πρόδωσες μέσα στα χρόνια, εξακολουθεί με την ίδια αγνότητα και φαντασία που έδινε σχήματα στα σύννεφα ξαπλωμένος ανάσκελα στα χωράφια, να απολαμβάνει τη ζωή.
Άλλωστε η αδυναμία σύλληψης της πολυδιάστατης φύσης της ανθρώπινης ύπαρξης μαρτυρά μόνο ένα πράγμα:υποκρισία.
Κώστας Πάρης
.jpeg)
Beautiful blog
ΑπάντησηΔιαγραφή